Afgelopen week ontving ik meermaals de vraag hoe wijs het is om zondag te gaan demonstreren “tegen” de ‘nieuwe normaal’ wet. Deze laatste zes woorden voelen meteen als het roeren met een stok in een stilstaande poel.

De laatste dagen word ik aardig in beslag genomen door mijn werk. En soms is dan het laatste waar ik behoefte aan heb, of inspiratie toe voel, schrijven. Toch wil er blijkbaar heel graag iets geschreven worden.

Tussen de bedrijven door reageerde ik dan met weinig aandacht door hen te verwijzen, een linkje te sturen of kort te antwoorden. Redenen om er niet echt op te reageren, er niet bij stil te staan, er niet over na te denken zijn er genoeg. Ten eerste zou ik me moeten verdiepen in de oneindig veel informatie om een beetje beslagen ten ijs te komen tegenover de weerstand welke een uitgesproken mening oproept.

En dat is wat we doen hé. Onszelf klein houden, het hoofd niet boven het maaiveld steken. Als makke lammetjes met de massa meelopen, ‘sheeple’. Bang om gezien te worden, zowel bij te negatief als te positief. Ons is immers collectief met de paplepel ingegeven dat wanneer je werkelijk je licht laat schijnen, jezelf uitdrukt, dat je dan aan het kruis wordt genageld. Of het is ‘arrogant’ (iemand die denkt beter te zijn).

Ik heb ook meningen. Al beoefen ik zoveel mogelijk gelijkmoedigheid en medemenselijkheid. En sóms is het wijs die mening niet te geven. Hier geldt wederom, onthoud ik mij ervan; vanuit liefde of vanuit angst? Ik coach mensen bij hun persoonlijke ontwikkeling. Meestal stel ik vragen. Vragen lijken momenteel echter beantwoord te worden met maatregelen en antwoorden blijven uit.

Aan het begin van de ‘lockdown’ deelde ik een interview van Londonreal.tv met David Icke, het 3^e interview, van ruim 3 uur. Al zie je soms een boze man, waardoor je het gesprek niet verder zou willen beluisteren, of lijken de complottheorieën soms wel heel ver gezocht, waardoor je het gesprek niet verder zou willen beluisteren, ik heb het af gekeken. En ik was heel dankbaar voor dit uitgebreide gesprek. Het bood veel informatie en perspectieven. Er was niet alleen maar boosheid en angst, het bood ook een oplossing vanuit het hart.

Het riep bij mij niet iets op van vóór of tégen, maar nogmaals ik voelde mij gewoon vollediger geïnformeerd. En was wel van mening dat het goed zou zijn wanneer iedereen een wat breder perspectief hierop zou mogen hebben. In plaats van aan te nemen wat het collectief en de media ons ‘spoonfed’. Want dat is wat er gebeurt, op micro- en macroniveau.

Zoals we met onze mind het wonder van het leven, dat slechts erváren kan worden, trachten te onderzoeken en te verklaren… Zo baseren we ons vertrouwen en onze kennis op wat de media, en de som der meningen van de mensen om ons heen, ons ‘wijs’ maken.

En dan is er dus nog ons hoofd (symbool voor 3-d, angst, controle, nemen) en hart (symbool voor 5-d, liefde, verbinden, geven). Het is mooi wanneer die 2 samenwerken. “Mind is a beautiful servant, but a terrible master”.

Is dat niet het geval, dan volgt er vaak polarisatie en dat is dan ook meteen wat er gebeurt wanneer de vraag rijst om te gaan demonstreren voor het groter goed. Want wat is goed en wie bepaalt dat?

Ik heb weleens deelgenomen aan de actiegroep van de PVDD. Ik verwachtte daar heel bewuste mensen tegen te komen. Maar wat ik vooral ervoer waren mensen die vanuit een bepaald perspectief bekeken tégen iets waren. Waardoor de groep mensen waar zij tegen waren bij voorbaat dus ook niet goed waren. Oftewel de hele mens werd over één kam geschoren met bepaald gedrag dat zij vertoonden. Ik voelde er veel oordeel. Hoe ging die ook alweer; ‘wie zonder zonde zijt…’.

De vragen welke ik de afgelopen weken ontving en het gegeven dat er toch wel van alles gebeurt en aan de hand is maken dat ik maar gewoon aan het schrijven ben gegaan. Maar zien wat eruit komt.

Gisteravond ging ik met mijn gezin uit eten, waar ik even die vragen over wel of niet naar het Malieveld gaan aanstipte. Nou, daar gebeurde het direct. Allereerst natuurlijk werd ik met mijn voeten op aarde gezet; ‘hoezo vragen ze dat aan jou, ben jij zo’n wijze guru of zo?’ Daarvoor heb je blijkbaar een gezin.

Vervolgens de vraag waarom ik wél naar Den Haag zou gaan vanwege de corona maatregelen en waarom ben ik dan ook niet gaan protesteren voor Black Lives Matter?

Tsja… Op dat moment demonstreerde mijn dochter er wel, terwijl ik een cappuccino haalde bij de koffiezaak van mijn Surinaamse vriend. Liet ik daarmee ook niet zien dat ik van alle kleuren houd en tegelijkertijd bijdraag zijn zaak in de lucht te houden, welke tevens verloren dreigt te gaan door de maatregelen? Twee vliegen in één klap zeg maar. Nee, ik kon beter niets zeggen, niet verdedigen. Beter had ik hen vragen kunnen stellen. Ik ging nog verdedigen dat ik mijn hele leven met alle kleuren en culturen bevriend ben geweest.

Hilarisch, immers komen zwart en wit samen in onze kinderen, welke vanuit liefde zijn verwekt. Sterker, mijn voorouders, welke ooit de VOC schepen bezaten, hebben hoogstwaarschijnlijk de voorouders van mijn vrouw verscheept, welke nu weer zijn verenigd dóór ons en ín onze kinderen. Stel dat er zoiets als reïncarnatie bestaat en het blijkt net andersom te zijn, dus dat mijn voorouders tot de slaven behoorden en die van haar tot de kolonisten? Zouden we dán in staat zijn onszelf en de ander te vergeven?

Misschien getuigt de diepe plaatsvervangende schaamte, welke ik als tiener voelde bij het zien van de film L’Amistad, dan van het feit dat ik het echt wel goed bedoel?

Ik haalde nog even de geweldloze demonstratie van Ghandi aan en de man die tegenover een tank ging staan.

Ik Googelde zojuist even op vredelievend protest en vervolgens op afbeeldingen om dat plaatje te vinden. Het enige dat je ziet is een heleboel “tegen”. Zwarte piet, Schiphol, anderhalve meter, etc… Protesteren is  meestal tégen iets zijn. Terwijl er toch ‘pro’ in het woord zit. Anders dan bij ‘geweld-loze’ of ‘demon-stratie’.

Ik vind graag iets om vóór te zijn. Samen gaan voor waar we naartoe willen. Dat zou demonstreren al een heel stuk leuker maken. Uiteindelijk gaat het er natuurlijk om de dualiteit te overstijgen, te transcenderen. We zijn meer dan de tegenstellingen.

Liefde is de baas, lobi da basi. En toen was iedereen stil…

Wij vertegenwoordigen ieder liefde én angst, en zijn de ‘container wich contains everything’.

We zijn het Kleine Witte Schuimkopje, de Golf én de Oceaan.

Voorbeelden van vragen vd afgelopen week:

Hee lieverd, ik las net je reactie op de post van…. Ik ervaar echt zo hetzelfde. Mijn buitenwereld en mensen en gebeurtenissen die daarin verschijnen zijn steeds meer in harmonie met mijn zijn. Het ontstaat als vanzelf. Heel fijn om te ervaren.

Nu ervaar ik ook dat ik naar de vreedzame demonstratie wil aankomende zondag in Den Haag. Met liefde en presence daar aanwezig zijn, een helend veld creëren met elkaar. Toch blijft het een demonstratie, een protest tegen de spoedwet. Hoe kan ik dit zien? Wat is voor, wat is tegen, wat is bijdragen aan Liefde? Wil je me helpen om helder te kijken?

Éen ding dat in me opkomt nu ik dit schrijf… die spoedwet is een aanleiding tot beweging.

We kunnen dit gesprek ook voortzetten via Signal. Beter misschien…

Ben ook niet zo op zoek naar meer info (die de mind voedt). Maar juist naar iemand die even meekijkt om de verschillende bewegingen in mij te onderscheiden. En werkelijk te voelen wat er wil gebeuren in de energie. Op zielniveau.

 

Tsja, moet ik hier serieus iets zinnigs over zeggen? Er zijn oneindig veel perspectieven. Vanuit een ruime nemen we gewoon deel aan een ervaring genaamd leven. En lijden we als gevolg van verlangen en afkeer, en de illusie van afgescheiden zijn. Ons onze natuurlijke staat van licht en liefde herinneren en op die frequentie blijven vibreren lijkt me het beste dat we kunnen doen. Om de sluier van illusies op te heffen en het collectieve bewustzijn te upgraden.

Zoals in de zandbak spelen vroeger. We spelen een ongeluk en een oorlogje, en drinken vervolgens samen ranja met een rietje. Of één ranja met twee rietjes… Laten we dat ook doen op het Malieveld, of ieder ander veld, verstillen, herinneren, verbinden, vieren, zingen, dansen, spelen. Immers, zolang we begrensd en veroordelend blijven in ons denken zullen er grenzen bestaan en maatregelen worden getroffen.

Zolang we raketten van oordelen op anderen afvuren zal er geweld zichtbaar blijven in de wereld.

Denk aan de spiegel, wáár vindt als eerste verandering plaats, alvorens deze wordt gereflecteerd? In jou of in jouw spiegelbeeld?

Natuurlijk voel ik ook de woede en het verzet, wanneer ik mijzelf, wellicht ten onrechte, geconfronteerd zie met deze maatregelen en daarbij stil sta. We laten ons toch niet knechten, beperken, indammen? Wie bedenkt deze bullshit? De gevolgen van de lockdown en 1,5 meter zijn toch ernstiger dan die zonder deze maatregelen? En in hoeverre kloppen de cijfers, enzovoort, enzovoort…

Alles wat je aandacht geeft groeit. Where focus goes energy flows.

Dit jaar lekker weg in eigen land, de positieve gevolgen van de maatregelen plukken. Maar wel graag aandacht voor het transformeren van de beheersingsmaatregelen. Volgens mij checken de meeste mensen inmiddels wel bij de ander of een hand of hug gewenst is of niet. Laten we er met elkaar uitkomen en iedereen in zijn/haar waarde laten. Een eiland inrichten voor diegene die behoefte hebben aan quarantaine of juist bescherming (totdat de weerstand weer optimaal is).

Angst is een slechte raadgever

Lobi da basi, liefde is de baas

Dat geldt ook voor wat betreft het versterken van ons immuunsysteem

Waar wil je heen, wat voelt het beste voor je?

Beweeg, adem, eet gezond, volg je hart, draag zorg voor jezelf en je omgeving

Stay Healthy…

Heb Lief