Het is denk ik goed is te zeggen dat ík een probleem (ermee) heb, want blijkbaar ben ik degene die het opmerkt en dit als hinderlijk ervaart. Tegelijkertijd, wanneer het opmerken en benoemen ervan mij rust geeft is de kans groot dat dit voor meerderen onder ons geldt. Iets meer mindful omgaan met onze omgeving, dus meer aandacht in het NU, in dit moment. Bewuster zijn van de handelingen welke je verricht. Deze met aandacht te doen, gelet op de gevolgen.
Laat ik een eenvoudig voorbeeld geven. De afgelopen weken leefden we hier in het huis in Loenen. We ruimen de rommel achter ons op, houden het schoon, doen regelmatig de was, zo is het bij te houden. Een bordje of een kopje blijft misschien even op het aanrecht staan, maar verdwijnt zeker dezelfde dag nog in de vaatwasser. Schoenen liggen niet overal, maar netjes bij elkaar in de gang. Dat geeft rust, harmonie. Gisteravond kwam de andere helft van m’n familie. Even los van het feit dat de rommel van gisteravond er nog ligt, een schoenenverzameling onderaan de trap en sokken hier en daar, even naar het voorbeeld over aandacht.
Ik weet niet wie de gordijnen heeft dichtgedaan, maar:
- Één gordijn zat dwars door een kunstzinnige schemerlamp gevlochten (ik was 5 minuten bezig het hier weer uit te krijgen)
- Één geleider (zo’n stok) hing ineens los van het gordijn
- Het loodkristal, dat al jaren voor het keukenraam hangt, lag nu op het aanrecht
We leven zo in het verleden, nog bezig met gedachten over zus en zo. Of we maken ons druk over de toekomst. Ondertussen de zaken in het nu volledig automatisch aan het doen.
Met als gevolg, zoals wanneer je zit te dromen in het verkeer, een waarschuwing. Deze beginnen klein, zoals de ongeregeldheden welke ik hierboven omschreef. In het verkeer hoor je de lijn welke je overschrijdt, of iemand claxonneert. De volgende fase zou een fysiek ongemak of ongelukje kunnen zijn, je trapt nog net op tijd op de rem, je wordt er even aan herinnerd dat er alleen maar zoiets is als het NU, anders is er ook geen straks.
Het is oké dat ik het opmerk, het is oké dat het me stoort. Vervolgens kan ik er iets mee;
- Onderzoeken wat het is waar ik me aan stoor
- Me er anders toe verhouden, van weerstand, verzet, naar acceptatie
- Samenwerken, hoe gaan we hier mee om?
- Een grens aangeven… “Luister we zijn hier met meerdere mensen met elkaar, laten we even een paar zaken met elkaar afspreken. Schoenen zetten we daar, we ruimen onze rommel achter ons op, etc.”
Het maken van zulke afspraken maakt mensen meer mindful. Misschien zou je zelf continu en volledig weg kunnen dromen uit het moment. Vegeteren, je wordt een kasplantje. Of juist rücksichtsloos over de wereld kunnen denderen. De aanwezigheid van “anderen” weerspiegelt je afwezigheid. En overigens ook je aanwezigheid, de positieve variant hiervan.
Zelf ben ik ook niet echt mindful bezig geweest. Ik ben een badje aan het opzetten. De opblaasbare rand is blijkbaar lek, terwijl we hem nog maar één keer hebben gebruikt. Zoals mijn vrouw zou zeggen; ‘practice what you preach dude’. Als meditatie trainer kun je maar beter het goede voorbeeld geven. Dat werkt nóg beter dan erover schrijven. Vandaag herinnert het bad mij er dus iedere 10 minuten eraan naar het NU te komen, volledig aanwezig, zonder oordeel, verzet of verlangen, gelijkmoedig de pomp te pakken en te pompen…of te verzuipen, te verzinken in gedachten.
Eén onachtzaam moment, met het opbergen van het bad, en ik kreeg er gratis cardio voor terug. Het voordeel van meer aandacht is meer bewustzijn. En meer bewustzijn leidt ertoe dat de oplossingen als vanzelf boven komen drijven. Dus liep ik er zojuist naartoe, legde mijn hand op de rand van het bad en legde mijn duim vanzelf op het gaatje, welke ik eerder nog dacht te moeten gaan zoeken…
