“Wat ga je ook alweer voor drugs gebruiken pap?” “Geen ‘drugs’ schat, Ayahuasca”

En zo mocht ik afgelopen weekend mijn meest bijzondere reis beleven. Vollediger dan ik ooit had kunnen wensen. Bijzonder ook, zo’n 1 op 1 sessie.

Talin had bij mijn reis een meer laissez faire houding… soms worden alle instrumenten uit de kast getrokken, maar zij had die energie juist aan de voorbereiding gegeven, waardoor ik in volledige overgave en vol vertrouwen het plantmedicijn tot me nam. Er was ceremonie, er was muziek, ik mocht mezelf dragen in het zorgvuldig geweven veld. En op de juiste momenten waren er de speciale instrumenten.

Ik had van te voren al een soort beeld bij haar van verloskundige, welke mij zo comfortabel mogelijk door het portaal naar de andere dimensie zou begeleiden. Eerste ronde, tweede, derde. Steeds dieper en tegelijkertijd zó ruim qua perspectieven. Zoals ik herkende uit de 2 eerdere reizen. Niet voor niets trok ik de kaart ‘Visarend’ voorafgaand aan deze reis…

Het lijkt vanuit 3d-perspectief dat je een uitstapje maakt naar een andere dimensie, maar je ervaart juist de ruimere dimensie, van waaruit je ziet dat ook deze aardse realiteit één van de oneindig veel realiteiten is.

En ongeacht welke realiteiten we doorleven en welke verhalen we willen doorleven, er is altijd een keuze; verblijven in overgave, ontspanning, gelukzaligheid, gadeslaan… of stappen we in zo’n verhaal, met alle bijbehorende ervaringen. Zoals we onszelf kunnen verliezen in een overtuiging, in een verhaal over iets of zelfs in een heel leven.

Wat me doet denken aan dat gedicht;

“Ik loop door een straat.

Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.
Ik ben verloren…ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in…het is een gewoonte. Mijn ogen zijn open.

Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld. (keuze)
Ik kom er direct uit.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop eromheen.

Ik loop door een andere straat.”

 

En ja, na bijna 12 uur reizen had ik wel wat tijd nodig om terug te komen. Te landen in deze fysieke realiteit. Heerlijk buiten onder een deken. De vogels floten als in het regenwoud, de poes speelde met een muis en Talin serveerde soep, thee, fruit. Waarvan ik slechts muizenhapjes en slokjes kon nemen. Terwijl ik een stukje probeerde te lopen, als een baby op de tast de trap op en af klauterde, voelde ik me die gast ‘in’ die avatar:

 

Ondertussen kom ik nog even rustig bij.

Zoveel inzichten en ervaringen, zoveel dowloads, te processen.

Wat her-innerd mocht worden een plekje geven.

In waarheid, eenvoud en liefde.