Ken je dat, dat je achteraf voelt dat je niet authentiek reageerde. Dat je het één voelde, maar het tegenovergestelde zei of deed? Incongruent, niet jezelf.

Een goede vriend complimenteerde mij ooit; ‘wat ik mooi vind aan jou is dat ook al zeg je het niet direct in het moment, je komt er achteraf altíjd op terug’.

 

Dat was al een hele geruststelling voor me, een bevestiging dat het toch niet zo slecht was dat ik over mijn grenzen liet gaan, of niet goed voelde wat die waren, dat ik soms niet zo ad rem kon reageren. Dat ik zo gewoon was anderen op hun gemak te stellen, te pleasen, vanuit een oud coping mechanisme om toch vooral maar gezien te worden, gehoord, aardig gevonden te worden, niet tot last te zijn. Er te mogen zijn. Als kind en later als ‘volwassene’.

 

Achteraf voelde ik vaak pas wél mijn behoefte. Ik voelde me dan misschien misbruikt, onterecht bejegend, genaaid of gewoon niet gezien, niet gehoord, achteraf kon ik het wél voelen en kwam er dan op terug. Zoiets als: ‘hee, weet je nog dat je gisteren dit zei, dat deed zus of zo met mij. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet fijn. Ik zou het fijn vinden als je daar de volgende keer rekening mee wilt houden.’

 

Later leerde ik steeds meer te voelen wat er gevoeld werd of gevoeld wou worden, in het moment. Door te verstillen, te vertragen. Me bewust te zijn van mijn wensen en kwetsbaarheid en de neiging die kwetsbaarheid te verbergen. Toch bleef het best wel een ding.

 

Van duisternis naar licht

Ons ego, het overlevingsdeel in het brein, dat deel waarin we geïdentificeerd zijn met het idee van een zelf, is geprogrammeerd om ons te beschermen. En kwetsbaarheid is bij uitstek een staat welke beschermd dient te worden, zo menen we. Maar al te vaak zijn we ons daar zo mee gaan identificeren, met die persoon met dat verdedigingsmechanisme, dat we vergeten zijn dat we tegelijkertijd een onmetelijk creatief en krachtig liefdevol wezen zijn.

 

Dat deel van ons, of eigenlijk onszelf bij uitstek, alle ruimte geven zichzelf uit te drukken, te spelen, plezier te maken en spontaan te zijn is iets was we collectief lijken te zijn verleerd in ‘de grote mensen wereld’. Met als gevolg een grote wirwar van tegenstrijdige gevoelens. Soms steeds meer stukjes van die vrijheid inleverend, soms juist wat terug vindend. Hoe vrij voel jij je?

 

Durf jij je volledig vrij te voelen, vrij te bewegen, jezelf uit te drukken? Te dansen, te zingen, te spelen. Waar houd jij jezelf in, achter, maak je terugtrekkende bewegingen, pas jij je aan? Het vraagt moed, vereist lef, jezelf te zijn. In dat opzicht is falen niet iets om je voor te schamen, maar gewoon leren, groeien. Stel dat je toen je leerde fietsen na één keer vallen was gestopt? Onze hersenen zijn neuro plastisch; alles wat je doet, denkt en waar je jouw aandacht opricht verandert de structuur en functie van je hersenen. Door eenmaal naar de sportschool te gaan ontwikkel je geen wasbordje.

 

We kunnen enerzijds innerlijk kind werk doen, schaduwwerk, inzicht krijgen in oude trauma’s en overtuigingen, kwetsuren herbeleven, doorvoelen en loslaten. Aan de andere kant kunnen we nieuwe ervaringen opdoen, ontdekken dat we veel meer (aan) kunnen dan we denken. Gun jezelf het geschenk van tenminste deze bewustwording en bevrijd jezelf van het te krappe jasje, het zelfverwijt, de slachtofferrol. Misschien de baan, de relatie of andere structuren welke je niet meer passen.

 

Vraag en het wordt gegeven

Ja, veranderen gaat met weerstand gepaard. Innerlijke twijfels of uiterlijke weerstand. Je huidige omgeving is immers de reflectie van alles wat je tot nog toe was. Veranderen botst daarmee. Het is ook de tegenwind die de vlieger doet opstijgen. Het vraagt moed, te leven naar je diepste weten. Dwars tegen je zorgvuldig opgebouwde leven in.

 

En misschien leef je al best authentiek, gaat het maar om kleine veranderingen. Of kies je ervoor veranderingen, verlangens, wensen, om die wat gedoseerd te implementeren in je leven. Maar voel, voel diep en neem het besluit. Besluiten nemen is een krachtige tool, iedere verandering begint immers met een intentie, de wens en het besluit deze te volgen, te vervullen.

 

Begin vandaag gewoon eens te voelen waar je meer authentiek, congruent, jezelf zou willen zijn. Voel de frequentie die daarbij hoort, wat brengt de verandering jou? Meer ontspanning, liefde, vrijheid, plezier, dankbaarheid? Stap in dat deel van de nieuwe jij, hoe voelt dat. Alsof het er al is, het is er al. Je zou kunnen affirmeren: ‘ik ben zo dankbaar en gelukkig nu ik…’

Een nieuwe wereld begint bij je jezelf, gelukkig maar… Mooie dag gewenst!