Pakketje
Eens in de zoveel tijd wordt je geduld even op de proef gesteld. Inderdaad, ik heb geen kleine kinderen meer. Je leven is in flow, enkele golfjes waar je redelijk ontspannen, gelijkmoedig overheen surft. En plots wordt die opdracht uitgesteld, zit je te wachten op die 13e maand die toch op de 21ste gestort zou worden, of de door PostNL beloofde bezorging blijft uit…
Je kunt dan even in actie komen. PostNL blijkt onbereikbaar, zeker op zaterdag ná 17:35uur, het tijdstip dat het uiterlijk bezorgd zou worden. Je ademt wat dieper in en ontspant, laat het los voor nu. Toevallig wacht je thuis, terwijl er in de stad iemand op je staat te wachten. Er wordt van alles gemobiliseerd, voor het geval die postbode net aanbelt als jij je partner ophaalt uit de stad.
Om 22:00 uur is het pakketje er nog niet en je zegt tegen jezelf; ‘weet je wat, ik laat het los’. De dag erna is het zondag, maar maandag begin je toch weer te kijken op de bezorg-app. Stuurt een bericht via Messenger en ook maar een mailtje, zowel naar PostNL als naar de afzender, om een onderzoek in te stellen. Het pakje wordt steeds belangrijker, evenals de redenen waarom je het nú zou moeten hebben.
Gevoelens van onmacht beginnen te knagen en je vraagt je af of het zou helpen een boze blog te schrijven. En dan besef je dat je daarmee een sneeuwbaleffect in gang zet en niet degene die je wilt. Je zou daarmee misschien veel boze, zich machteloos voelende, gedupeerde medestanders vinden. Die graag met je mee strijden. Je zou de media halen en misschien, heel misschien, volgt er genoegdoening. Vaak juist niet😉 Maar man wat zou het een energie kosten!
De energie gaat verloren aan het duwen tegen de stroom. Je verlangen om dat pakketje te ontvangen was in eerste instantie al net iets te groot. Dat kleine beetje kramp, weerstand, creëerde juist de situatie van de verlate bezorging, fysiek én metafysisch. Het pakketje ligt energetisch al voor jouw deur, kun jij je zo ont-spannen dat het ook fysiek zichtbaar wordt?
Mooie dag(en) gewenst😊
