Perceptie

De laatste tijd belandde ik in verschillende gatherings, samenkomsten. Een opening, retraite, afterparty, musical, diploma uitreiking, enzovoort. En wat me opvalt is dat ik steeds meer mensen tegenkom die ik alleen nog van social media kende. Het beeld van zo iemand is al zo ingekleurd door de Facebook uitingen dat ik hen ook meer vanuit die bril benader dan vanuit mijn eigen verzameling overtuigingen. Zoals we gewoonlijk neigen te doen.  En aangezien ik op social media zelf kies voor mijn realiteit, door alleen die vrienden en activiteiten te volgen die mijn gewenste realiteit reflecteren, zijn die ontmoetingen altijd meteen ‘leuk’ (duimpje).

Ik zou om 4.30uur wakker kunnen worden en gaan lopen balen dat ik slecht heb geslapen. Dat ik niet meer in slaap zal vallen en me waarschijnlijk de rest van de dag verrot voel. Wat dan ook gebeurt. Of ik kan me geïnspireerd voelen om lekker wat te gaan schrijven. Een vreugdesprongetje maken, omdat ik nog een paar uur vrij ben om te doen en laten wat ik kan, voor ik naar m’n werk fiets.

Ik heb er in een eerder blog misschien al eens iets over verteld. Om een hotelschool af te maken in de jaren ’90 moest ik een jaar stage lopen bij een brasserie in Apeldoorn. Ik woonde al in Zwolle en zat iedere dag een uur in de bus er naartoe. De eigenaresse was een onmogelijk mens. Wanneer zij binnenstapte liet iedereen van spanning alles uit z’n handen vallen. Ze vond overal iets van en brandde je graag af in het bijzijn van de vaste gasten aan de zogenoemde leestafel. De wijn was niet goed, de koffie niet snel genoeg geserveerd, enzovoort. Collega’s kwamen en gingen, maar om mijn school af te kunnen maken zat ik een soort van vast in deze situatie en vroeg ik mij dagelijks af hoe dat vol te houden.

Op een dag zat ik weer in de bus en kreeg ik een ingeving. Ik besefte mij dat zij samenwoonde met haar vriendin, zij waren geliefden, een stel. En ik bedacht mij dat wanneer deze vriendin van haar kan houden, dat er dan wel iets in haar zou zijn dat het waard was om van te houden. Ik begon warmte, genegenheid, compassie voor deze heks te voelen. Achteraf bezien stapte ik op dat moment uit haar greep, want ik voelde mij de rest van dat jaar volkomen vrij. Een niet onbelangrijke bijkomstigheid is dat ik niet alleen mijzelf ermee hielp. Door mijzelf uit deze ‘greep’ te bevrijden geloof ik dat er ook barstjes kwamen in haar neiging anderen te moeten manipuleren. Door niet meer als een poppetje onder haar handen te dansen, leek zij ook te ontdekken dat poppetjes zelf laten dansen best leuk, of misschien wel veel leuker en hartverwarmender kan zijn. Ik zag haar vaker lachen.

Of we nu, zoals we een paar jaar geleden massaal met onze devices door de natuur liepen, welke we amper opmerkten, op zoek naar Pokémons, of gewoon een bos of stad doorkruisen met onze blik meer gericht op Google Maps en social media, onze percepties van de omgeving en onze omstandigheden beginnen steeds meer te vervagen. Je zou een VR bril op kunnen zetten en alleen maar grappig, of monstrueus, gepimpte mensen tegenkomen. Wat ons herinnert aan het feit dat we zelf al die virtuele realiteit creëren, met of zonder fysieke bril. Wat een mooie beweging is, we komen immers los van het idee van een grote boze, statische buitenwereld.

Hierdoor worden we langzamerhand collectief gewaar dat we een keuze hebben, de wereld te zien vanuit oude neigingen om er alleen maar iets te halen. Of om er samen iets te creëren, gewoon in je eentje, en dan weer gezamenlijk, een prachtige creatie van te maken. Alles uit de kast te halen en de wereld te koesteren als een kindje. Het op te ruimen, kleur te geven, erin te spelen, te delen en op te dansen.

Vanaf het moment dat ik besloot, en het duurt iets langer dan een dag om ook je brein daartoe te transformeren, dat ik een kanaal ben van liefde en deze liefde weerspiegeld zie in alles en iedereen om mij heen, vanaf dat moment ben ik nooit meer een asshole tegengekomen.

De bril die je jezelf aanmeet, is de projector welke jouw werkelijkheid creëert, weerspiegelt. Kijk maar eens goed. En dat wordt steeds subtieler. Een mooi proces, of een spannend proces? Dat is slechts een kwestie van perceptie…